S aboolnimada iyo fakhrigu waa caado ay soomaalidu leedahay oo tacab
la’aan, aqoon darro iyo ilbaxnimo xumo ma aha ee waa dhaqan ummadeed. Tuulo
soomaaliyeed oo ay wadaaddada Eebbe u go’ay ee Ashabaab haystaan baa waxaa
deggan wadaad Ashabaab ah oo reer leh. Qoyskiisu waxa ay sabool u yihiin sida
uu shaydaanku fakhri u yahay, wadaadkuna aqoon ma leh oo xoogaa xaddiisyo ah
buu garanayaa, waana askari dagaalyahan ah.

Marmarka qaarkood waxa uu ka qadeeyaa xaafado aan gurigiisa ahayn maaddaama
aysan aqalkiisa cunto ool. Maalin buu harkii waxa uu aadey xaafad uu cunto ku
malaynayey, waxa uuna ciddaas aadey markii salaadda duhur jamaaco lagu
tukadey. Qorrax daran baa jirtey oo waxa uu madaxa ku sitey cimaamad uu wajiga
iyo afka ku qarsan jirey, waxaana calooshiisa iyo maskaxdiisa gubaysey gaajo
macangagad ah oo saaka ma uu quraacan.

Iriddii reerka ayuu garaacay, waxaana ka furtay gabar indho shareeran oo isaga
dherer la eg oo fareheeda keli ah laga ogaan karey in ay cas tahay. Waxa ay
weydiisey in uu soo gelayo iyo in kale, waxa ayna u sheegtay in ay keligeed
guriga joogto oo ay dadkii kale safarro ku maqan yihiin. Waxa uu u sheegay in
gaajada haysaa aysan u saamaxayn in uu laabto. Gurigu barando ma lahayn oo
waxa ay geysey qol ay gogol caag ahi ku goglanayd, waxa ayna u keentay baasto
baaf weyn ku jirta iyo biyo.

Intii uu wadaadku qadaynayey waxa ay ku fadhidey ganbar hortiisa ah iyada oo
indho shareerkii iska tuurtay. Sheeko badan bay shubaysey, waxa ayna ruxaysey
bawdyaha oo xaggiisa u soo jeedey. Wadaadku markii ay gaajadii xoogaa ka
jabtay oo uu baastadii qaar cunay buu bilaabay sheeko, waxa ayna u
sheekaysteen sida ehelu jannada.

Waxa ay wadaadka u sheegtay in ay shaah u keenayso, markii ay shaahii
keentayna garbosaar bay huwanayd oo dharkii badnaa culayskiisa waa ay iska
dhigtay. Wadaadku intii uu gaajaysnaa kacsi ma uu dareemi karin oo raggu sida
awrta gaajo ku ma qooqaan, laakiin markii uu wax liqliqay buu sheekada iyo
gabadha u macaansadey.

Baastada faraha ayuu ku cunay, waxaana gogosha dul saarnaa koob shaah ah oo
bigays ah. Wadaadkii baa kacay oo gabadhii madaxeeda ku taabtay gacanta bidix
oo uusan baastada ku taaban, iyaduna caloosha ayey inta ka taabatay waxa ay
cod macaan ku tiri

“Rabshada dhaaf!”

Codkeeda iyo codkiisaba waxaa laga dareemayey kacsi daran, wadaadkuna waa uu
illaawey in uu Ashabaab ahaa, waa uu illaawey xaddiisyadii Buluuqul maraan iyo
Riyaaddu saalixiin, waa uu illaawey in dhagax lagu dilayo haddii uu
gogoldhaafo.

Cabbaar ka dib waxaa gogoshii ku rogmadey koobkii shaaha ahaa, waayo waxa ay
labada xabiib gogosha ugu rafteen si daran. Saxankii weynaa oo ay weli baasto
ku jirto ayey cagahoodii nuuxnuuxsanayey durkiyeen oo gogosha geeskeeda yiil.
Gacantiisa midig baastadii uu ku cunay baa weli ka qoyanayd, guskiisana wax
kale ayaa ka qoyanaa.

Wadaadku markii uu intaas Eebbe u calfay buu galjeelkii isku sii daayey,
waxaana ka hor yimid gabadha aabbeheed iyo walaalkeed oo fure ku soo furay
albaabka hore. Waxa uu Eebbe ku mahadiyey in ay soo daaheen, waxa uuna ku
salaamay salaanta islaamka isaga oo dhididsan oo ragga yimid daba maraya.

Gurigiisii buu beegsaday, waxaana joogtey gabar uu dhawaan aroosay oo
gaajaysan. Isaga oo aan qubaysan bay labo Ashabaab ahi la soo istaageen oo
waxa ay u sheegeen in uu dagaal meel dhaw ka socdo oo loo gurmanayo, waxa uuna
guriga ka la soo baxay qori silsilad leh.

Wadaadkaasi casarkii ma uu gaarin oo markii ay rasaastii isdhaafdhaaftay bay
wajiga kaga dhacday, waxaana looxul maxfuud ku qoran in qubayskii lagu lahaa
ay isaga oo meyd ah malaa’igi u mayrtay, mana uu aha mujaahidkii ugu horreeyey
oo uu malag muqarrab ahi u qubeeyey!